Διατροφή και χρόνιες φλεγμονές

Στις μέρες μας επικρατούν δύο ειδών προσεγγίσεις θεραπείας στην κοινωνία μας. Η πρώτη είναι αυτή που εστιάζει στην διάγνωση της ασθένειας και χρησιμοποιεί μια μηχανική μέθοδο θεραπείας όπου τα συμπτώματα του ασθενούς αντιμετωπίζονται με φαρμακευτική αγωγή, χειρουργική επέμβαση ή και τα δύο μαζί. Η μέθοδος αυτή θεωρεί ότι αν τα συμπτώματα του ασθενούς υποχωρήσουν μέσω παυσίπονων, αντιβιοτικών, στεροειδών ή άλλων κατασταλτικών θεραπειών, τότε αυτός έχει θεραπευτεί.

Η δεύτερη προσέγγιση, αυτή που χρησιμοποιείται από την Φυσικοπαθητική Ιατρική, εστιάζει στον άνθρωπο ως όλον και στοχεύει στην ενεργοποίηση της έμφυτης ικανότητάς του για ίαση, ακόμα και πριν από την εμφάνιση των ασθενειών. Στην οπτική αυτή, η πρόληψη αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο για την διατήρηση της ομοιόστασης στον οργανισμό μας και επιτρέπει την βέλτιστη λειτουργία του σώματός μας και της υγείας μας. Τα συμπτώματα των ασθενειών δρουν ως αγγελειοφόροι των βαθύτερων λειτουργιών στο σώμα μας και κατευθύνουν τον Φυσικοπαθητικό Θεραπευτή στο να θεραπεύσει συγκεκριμένα συστήματα του οργανισμού μας για να επιτύχει την καλύτερη δυνατή υγεία. Θεωρώντας τα συμπτώματα ενδείξεις του ενδότερου προβλήματος, η Φυσικοπαθητική Ιατρική προσπαθεί να βρει, να αντιμετωπίσει και να απομακρύνει τις αληθινές αιτίες ύπαρξής τους χωρίς μόνο να τα καταστέλλει.

Η πλειοψηφία των ανθρώπων που αναζητούν την φυσικοπαθητική μέθοδο θεραπείας υποφέρουν από χρόνιες παθήσεις. Ορισμένοι ασθενείς πιστεύουν ότι δεν υπάρχει θεραπεία για τις περιπτώσεις τους και έχουν συμβιβαστεί με μακροχρόνιες φαρμακευτικές αγωγές, που καταστέλλουν τα συμπτώματα των ασθενειών τους. Κάποιοι άλλοι ασθενείς ακολουθούν ταυτόχρονα διαφορετικές φαρμακευτικές αγωγές και βιώνουν ποικίλες ανεπιθύμητες παρενέργειες. Κλινικά, έχω παρατηρήσει ότι οι ασθενείς με μακρόχρονες ασθένειες υποφέρουν από συστημική φλεγμονή στο σώμα τους.

Αρχικά, η φλεγμονή ξεκινάει σαν ένας μηχανισμός προστασίας που το σώμα χρησιμοποιεί στις περιπτώσεις οξέως τραύματος, μόλυνσης και ερεθισμού. Στα περιστατικά οξέων φλεγμονών μπορεί να έχουμε αντιδράσεις όπως κοκκινίλες, εξάψεις, πρήξιμο, πόνο και δυσλειτουργία των εμπλεκόμενων οργάνων. Οι αντιδράσεις αυτές είναι σημαντικές διότι προστατεύουν το σώμα από το να δημιουργήσει περαιτέρω ζημιά στον υφιστάμενο τραυματισμό ή ασθένεια, προωθώντας τον πόνο και το πρήξιμο γύρω από την τραυματισμένη περιοχή.

Η χρόνια φλεγμονή αποτελείται από μια συγκεντρωτική και χαμηλής έντασης φλεγμονή, αόρατης στο γυμνό μάτι, που συνήθως προκαλείται σαν αντίδραση σε παρατεταμένη οξεία φλεγμονή ή επαναλαμβανόμενους τραυματισμούς.

Οι προσταγλανδίνες (PGE) είναι λιπαρά οξέα που ρυθμίζουν τη φλεγμονή. Οι προσταγλανδίνες PGE1, PGE2, PGE3 έχουν όλες τους διαφορετικές λειτουργίες. Οι PGE1 και PGE3 αποτελούν τα “καλά” λιπαρά οξέα που έχουν αντιφλεγμονώδεις δράσεις ενώ τα PGE2 ενισχύουν την φλεγμονή και άρα είναι επιβλαβή. Ασφαλώς, χρειαζόμαστε ένα συγκεκριμένο αριθμό PGE2, γιατί όπως αναφέραμε, στο αρχικό της στάδιο η φλεγμονή είναι απαραίτητη και προστατευτική. Παρόλα αυτά, όταν η σχέση των προφλεγμονωδών PGE2 με τα αντιφλεγμονώδη PGE1 και PGE3 δεν βρίσκεται σε ισορροπία το αποτέλεσμα είναι η χρόνια φλεγμονή.

Η διατροφή μας παίζει σημαντικό ρόλο στην παραγωγή συγκεκριμένων προσταγλανδινών. Έχει διαπιστωθεί ότι οι παρακάτω τροφές είτε περιέχουν προφλεγμονώδη PGE2, είτε μπορεί να προκαλέσουν αλλεργιογόνες αντιδράσεις στο ανθρώπινο σώμα, δημιουργώντας φλεγμονές και για αυτό πρέπει να καταναλώνονται με λιτότητα:

Όλα τα προϊόντα σιταριού (ψωμιά, ζυμάρια, μπισκότα, γλυκά, κτλ.)

Γαλακτοκομικά προϊόντα (γιαούρτι, τυροκομικά, γάλα, κτλ.)

Πατάτες

Ντομάτες

Καλαμπόκι

Ζάχαρη

Κιτροειδή (πορτοκάλια, λεμόνια, γκρέιπφρουτ)

Χοιρινό κρέας

Μη βιολογικά αυγά

Οστρακοειδή

Φιστίκια και φιστικοβούτυρο

Καφές

Αλκοόλ

Αναψυκτικά

Υδρογονωμένα έλαια

Επεξεργασμένες και τηγανητές τροφές

Οι ντομάτες και οι πατάτες ανήκουν στις τροφές που πρέπει να αποφεύγουν όσοι έχουν οποιαδήποτε μορφή αρθρίτιδας. Η αντικατάσταση των προϊόντων σιταριού μπορεί να γίνει με άλλα που προέρχονται από ρύζι, φαγόπυρο και σίκαλη.

Συμπερασματικά λοιπόν, χαμηλώνοντας την κατανάλωση τροφών που προκαλούν φλεγμονές απομακρύνουμε τις φλεγμονές από το σώμα μας. Οι αντιφλεγμονώδεις θεραπείες πρέπει να χρησιμοποιούνται για οξείες περιπτώσεις όπου υπάρχει έντονος πόνος. Η μακροχρόνια χρήση μη στεροειδών αντιφλεγμονωδών φαρμάκων έχει αυξηθεί κατακόρυφα τις τελευταίες δεκαετίες και χρήζει προσοχής. Οφείλουμε να εντοπίσουμε τις βαθύτερες αιτίες των φλεγμονών και να τις απαλείψουμε, αντί να τις καταστέλλουμε και να συζούμε με αυτές καθημερινά.

Kristin Maloney, ND, Δρ. Φυσικοπαθητικής Ιατρικής – Ομοιοπαθητικός

Πηγή: bioathens.com