Ασπάλαθος (Calicotome villosa, Καλυκοτόμη η εριότριχος)

Αντιγραφή από το wikipedia:

Ασπάλαθος (Calicotome villosa, Καλυκοτόμη η εριότριχος) […] Πολυετής αγκαθωτός θάμνος με ύψος μέχρι 1,5 με 2 μέτρα. Ανθίζει στις αρχές τις άνοιξης και τα άνθη του έχουν έντονο κίτρινο χρώμα και χαρακτηριστική οσμή. Αναπτύσσονται σε δέσμες ή βότρεις των 2 με 15 ανθών. Ο καρπός του είναι μικρός χεδρωπός και καλυμμένος γκριζόχρωμες τρίχες. Ο καρπός του τρώγεται από κατσίκες. Όταν οιβλαστοί ξεραθούν το καλοκαίρι μετατρέπονται σε σκληρά αγκάθια. Φύεται σε θαμνώνες σε ξηρές περιοχές με χαμηλό υψόμετρο.

Ο ασπάλαθος είναι επίσης γνωστός με τα ονόματα σπαλάχτρι, σπαλάθρι και ασφάλαθος.[…] Οι Αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι με τους ασπαλάθους χτυπούσαν και τιμωρούσαν του τυράννους στον Άδη. Σε αυτήν την ιστορική αναφορά βασίζεται το τελευταίο ποίημα που έγραψε ο Γιώργος Σεφέρης στις 31 Μαρτίου 1971, το οποίο ονομάζεται «Επί Ασπαλάθων».

Η ανθοφορία του είναι μεγάλη και σε όγκο και σε χρόνο διάρκειας. Μελισσοκομικά όμως δεν έχει πολύ μεγάλη αξία αφού οι μέλισσες τον επισκέπτονται “περιοδικά” και παροδικά, επηρεαζόμενες από τις καιρικές συνθήκες, άνεμο θερμοκρασίες κλπ δυσκολευόμενες να πάρουν το νέκταρ, από τα βαθυκάλυκα άνθη του.

Έτσι λειτουργεί ενισχυτικά στα μελίσσια, σπανιότερα όμως δίνει ικανοποιητικές ποσότητες μελιού.

Τον συναντάμε ακόμα με τα ονόματα  σπαλάχτρι, ασπαλαθότρουλα, σφαλάχτι και Ασφάλαχτος  ή Σφέλαχτο.

Tα αγκάθια του φυτού είναι τεράστια και όταν το καλοκαίρι ξεραθούν καθιστούν τα σημεία που φύεται ο ασπάλαθος δύσβατα. Παλιότερα μάλιστα χρησιμοποιούνταν και για την οριοθέτηση χωραφιών.