ο σπόρος της Ζωής

ο σπόρος της Ζωής

του Δημήτρη Παπαχρήστου (To Έθνος, 15.2.2014)

 Η Ευρωπαϊκή Ενωση θεσπίζει αυτόν τον καιρό καινούργιους κανόνες που θα αφορούν την εμπορία των σπόρων. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο θα συζητήσει για να εδραιωθεί η βιομηχανία των σπόρων στην ευρωπαϊκή αγορά και κατ' επέκταση στην παγκόσμια, καθότι οι πολυεθνικές εταιρείες ελέγχουν, κατέχουν και εκμεταλλεύονται το 60-70% και επιδιώκουν τον πλήρη έλεγχο.

«Σύμφωνα με τον νέο νόμο, θα είναι παράνομο να αναπτυχθούν, να αναπαραχθούν ή να ανταλλαχθούν προς σπορά κηπευτικών ή δέντρων σπόροι που δεν έχουν ελεγχθεί και εγκριθεί από τον Οργανισμό Φυτικών Ποικιλιών της ΕΕ».  

Θα χρειάζεται οι αγρότες να πληρώνουν και τα «πνευματικά» δικαιώματα των σπόρων, π.χ. στην Copa - Cogeca, που εκπροσωπεί τη βιομηχανοποιημένη αγροτική παραγωγή, και της Food Drink Europe, που εκπροσωπεί τις μεγάλες πολυεθνικές τροφίμων όπως τη Monsanto, με άλλα λόγια θα τίθενται στην «παρανομία» ποικιλίες φυτών που δεν θα έχουν αναγνωριστεί.

Ο ποιητής μπορεί να είπε πως είμαι σπόρος, όσο πιο βαθιά με θάβεται τόσο πιο δυνατά θα βγαίνω στο φως και θα καρπίζω, αλλά θα συμβεί το αντίθετο, θα χρειάζεται άδεια και ο σπόρος θα είναι για μια φορά, καθότι θα εκφυλίζεται και θα γίνεται νεκρή εκσπερμάτωση. Ο έρωτας της δημιουργίας θα φοράει το προφυλακτικό που επιβάλλουν οι τέσσερις μεγαλύτερες εταιρείες του κλάδου.

Μέσα σε αυτό το δυσμενές κλίμα, οι αγρότες βγήκαν στους δρόμους για να ζητήσουν δίκαιη φορολόγηση, μείωση του κόστους παραγωγής και την οργάνωση συσκευασίας των προϊόντων τους.

 Κάθε τριάντα λεπτά της ώρας, έγραψε ο Γιάννης Ζαμπετάκης, επίκουρος καθηγητής τροφίμων ΕΚΠΑ, αυτοκτονεί ένας Ινδός αγρότης (σ.σ. ακολουθεί το πλήρες κείμενό μας).

Τα αίτια της καταστροφής δεν είναι άλλα, από τα γενετικά τροποποιημένα υβρίδια - σπόρους που παράγουν καρπό μία και μόνο φορά. Δεν είναι ψιλά γράμματα αυτά. Οι αγρότες, θα πρέπει να γνωρίζουν πως τα προβλήματά τους δεν λύνονται με επιδοτήσεις. Θα πρέπει να ζωντανέψουν και να ξεκαθαριστούν οι αγροτικοί συνεταιρισμοί, να φύγουν από τη μέση οι μεσάζοντες που αγοράζουν από τα χωράφια τους τα προϊόντα σε εξευτελιστικές τιμές και οι καταναλωτές τα πληρώνουν πανάκριβα.  

Η χώρα μας είναι ευνοημένη κλιματολογικά. Τα προϊόντα που παράγει είναι μοναδικά. Τα διάφορα προγράμματα, είτε της ΕΕ είτε των εντολοδόχων τους συγκυβερνώντων, πέφτουν πάνω σε πέτρες. Δεν βοηθούν τον αγρότη, που σιγά σιγά μετατρέπεται σε κολίγο των νέων τσιφλικάδων - κοτζαμπάσηδων. Πού είναι, όμως, οι εργάτες, οι αγρότες και οι φοιτητές; Πού είναι οι άνεργοι νέοι που δεν μπορούν να γίνουν αγρότες, καθότι έχουν ξεκοπεί από τη γη των πατεράδων τους; Θα χρειαστεί να καλλιεργηθεί η επιστροφή στην ύπαιθρο, για να αναγεννηθεί και να ζωντανέψει και τότε ίσως «ανασάνουν» και οι πόλεις μας.

 = = = = = = = 

Ο σπόρος και η σπίθα (Εφ. Συν 17.1.2014)

Εν αρχή είναι… οι λέξεις! Σπόρος: το σπέρμα κάθε καρπού / καθετί που σπέρνεται για να βλαστήσει / (συνεκδ.) το παιδί. Σπίθα: μόριο πυρακτωμένης ύλης που εκσφενδονίζεται από φωτιά ή από συγκρουόμενα σώματα, σπινθήρας / (μτφ.) αρχή, αιτία γεγονότος ή κατάστασης.  

Του Γιάννη Ζαμπετάκη

Στο βιβλίο «Οπλα, μικρόβια και ατσάλι», ο Τζάρεντ Ντάιαμοντ εξηγεί γιατί και πώς ο πολιτισμός άρχισε από τη Μεσοποταμία, όπου ξεκίνησαν η γεωργία και η κτηνοτροφία. Εκεί, οι άνθρωποι έγιναν για πρώτη φορά γεωργοί και κτηνοτρόφοι και έτσι σταμάτησαν να είναι νομάδες και γυρολόγοι κυνηγοί. Εχοντας πλέον μια σταθερή βάση, οι άνθρωποι (από το 7000 π.Χ. και προς το σήμερα) ανέπτυξαν σιγά σιγά τη σταθερή παραγωγή τροφής. Η τροφή αυτή έγινε η κινητήριος δύναμη για την ανάπτυξη της γραφής και του πολιτισμού. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που οι πρώτες ιστορικά γραφές εμφανίστηκαν στην Αίγυπτο (ιερογλυφικά) και στην Κρήτη (δίσκος Φαιστού).

Μεταφερόμενοι στις μέρες μας, τη δεκαετία του 2000, όταν οι «συμμαχικές δυνάμεις» (sic!) είχαν κάνει την εισβολή στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν (πριν από 4 μήνες κλείσαμε 12 χρόνια από την αποφράδα μέρα της 11ης Σεπτεμβρίου, που θα έδειχνε τα πραγματικά πολεμοχαρή πρόσωπα των Μπους και Μπλερ και θα έριχνε τους δυο τους αλλά και τα έθνη τους σε έναν πολυέξοδο και αδιέξοδο πόλεμο), μια από τις πρώτες εντολές που εξέδωσαν ήταν η λεγόμενη «order 81». Σύμφωνα με αυτή την εντολή, ο γηγενής πληθυσμός θα έπρεπε να παραδώσει τους σπόρους του και να πάρει ως αντάλλαγμα σπόρους από ΓΤΟ, οι οποίοι είναι όμως στείροι σαν το μουλάρι. Δίνουν μεν σοδειά, αλλά δεν μπορούν να ξαναδώσουν γόνιμο σπόρο. Είναι σπόροι δίχως σπίθα! Η εξάρτηση των αγροτών από τις εταιρείες που πουλάνε ΓΤΟ έγινε προοδευτικά μόνιμη και οριστική. Εξάρτηση οικονομική, δουλεία με μια λέξη!

Συνάμα, στην «Ελευθεροτυπία», 19.11.2011, διαβάζουμε ότι «η κυβέρνηση διαλύει την τράπεζα διατήρησης της βιοποικιλότητας με νομοθετική πρωτοβουλία του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων». Σήμερα, μάλλον δεν γνωρίζουμε αν τελικά έλαβε χώρα η διάλυση της εν λόγω τράπεζας και πού βρίσκεται πλέον το πολύτιμο DNA από 14.500 πολύτιμους σπόρους άγριων και καλλιεργούμενων συγγενών φυτών. Ας δούμε τώρα γιατί είναι βέβαιο ότι μια χώρα χωρίς δικούς της σπόρους είναι καταδικασμένη στην αιώνια εξάρτηση από ΓΤΟ (βλ. και order 81 πιο πάνω).

9-18 Μάρτη 2012: στο 14ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, προβλήθηκε η ταινία του Micha Peled «Πικροί Σπόροι» («Bitter Seeds»), διάρκειας 88 λεπτών. Ο Peled με μοναδική κινηματογραφική γραφή δείχνει γιατί κάθε τριάντα λεπτά της ώρας αυτοκτονεί ένας Ινδός αγρότης. Τα αίτια της οικονομικής του καταστροφής και της αυτοκτονίας δεν είναι άλλα από τα γενετικά τροποποιημένα υβρίδια-σπόρους που παράγουν καρπό μία και μόνο φορά. Ο καρπός τους δεν έχει σπίθα! Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι η γλωσσολογική ρίζα της λέξης «υβρίδιο» είναι η αρχαιοελληνική λέξη «ύβρις». Συνεπώς, ο αγρότης είναι αναγκασμένος να αγοράζει ξανά και ξανά γενετικά τροποποιημένους σπόρους. Μετά από μερικές καλλιεργητικές περιόδους, ο οικονομικά εξαρτώμενος αγρότης έχει χρεoκοπήσει. Και όλα αυτά στην Ινδία που έχει τον μεγαλύτερο, σε παγκόσμια κλίμακα και απόλυτα νούμερα, αγροτικό πληθυσμό. Στη διάρκεια της ταινίας (88 λεπτά) έχουν αυτοκτονήσει… 3 αγρότες.

Και γυρνώντας, τέλος, στο σήμερα πρέπει να θυμηθούμε ότι οι 10 μεγαλύτερες πολυεθνικές μοιράζονται μεταξύ τους περισσότερο από το 50% της παγκόσμιας αγοράς σπόρων (βλ. εικόνα).